Pies a łóżko – wpuszczać czy nie?

Bardzo często, przeglądając fora internetowe czy rozmawiając ze znajomymi, napotykam problem „łóżkowy”. Wbrew pozorom nie chodzi o porady seksualne dla właścicieli zwierząt 😉 Przede wszystkim pojawia się problem tego, czy wpuszczać psa do łóżka, czy też łóżko ma być dla czworonoga terenem niedostępnym. Zobaczmy więc, jak jest naprawdę.

Najczęstszym argumentem, który słyszę, gdy chodzi o przebywanie psa w łóżku jest to, że pies stanie się dominujący i na pewno będzie chciał przejąć „pozycję alfa”. Moje podejście do teorii dominacji już przedstawiałam w odpowiedniej notce, więc kto czytał, ten na pewno wie, jak to wygląda. Wracając do tematu psa w łóżku i jego ewentualnej dominacji: znam wiele psów, które śpią w łóżku i nie dominują właścicieli, znam i takie, które śpią w łóżku i pokazują różki. Mam dlatego wrażenie, że spanie w łóżku nie ma bezpośredniego wpływu na zachowanie psa, zwłaszcza takie, w którym to pies zaczyna rządzić nami, zamiast na odwrót.

Na pewno jednak wpływ na ewentualne pokazywanie, kto tu rządzi, ma psia niesubordynacja. Czyli: my chcemy, żeby pies zszedł z łóżka, a pies tego nie robi, tylko np. zaczyna na nas warczeć. Czy jednak jest to wina łóżka i wchodzenia na nie? Czy w przypadku np. fotela nie byłoby podobnie? Albo bronienia ulubionej zabawki? I wreszcie: rozwiązaniem tego problemu na dobre jest zakaz wchodzenia na łóżko, czy może wzięcie się za wychowanie psa?

Nie jestem generalnie ortodoksyjna w większości poglądów na wychowanie psa. Również w przypadku obecności psa w łóżku uważam, że każdy może wybierać sobie korzystniejszą opcję. Nie uważam, że ktoś, kto psa do łóżka nie bierze, jest bez serca i go nie kocha czy uważa za gorszego; nie uważam również, że każdy pies brany do łóżka ma lepiej od tego, który w łóżku nie śpi, bo to oczywista głupota. Dlatego też rozumiem, gdy ktoś nie chce wpuszczać psa do łóżka z różnych względów: bo jest brudny, bo zostawia sierść, bo zajmuje miejsce i takie tam. Warto jednak, aby takie zakazy również były odpowiednio egzekwowane.

Często jest tak, że przywozimy do domu szczeniaczka, a on zaczyna piszczeć czy nawet wspinać się na nasze łóżko. Co robi wówczas większość osób? „Kuci kuci szczeniaczku, choć tutaj na łóżko, ALE tylko na dziś!”. No i mamy pierwsze błędy – nawet kilka naraz! Przede wszystkim uczymy psa, że jego piszczenie, skomlenie czy skakanie i przyciąganie uwagi zdaje egzamin – więc pies będzie robił to coraz częściej, a nie, jak my uważamy, zrobi raz i potem rozsądnie przestanie. Pies nie rozumie, że coś jest jeden raz i potem ma zachowywać się inaczej – za to pamięta, co mu wolno i co robił, na jakie zaczepki zareagowaliśmy, i będzie je powtarzał. Najlepiej jest więc ignorować piszczenie, choć bywa to trudne – gwarantuję jednak, że po paru nocach psu się znudzi i po prostu będzie szedł spać.

Uważam również, że jeśli pies ma w ogóle nie spać na łóżku, to powinien nie mieć opcji wejścia na nie gdy my jesteśmy nieobecni.

No właśnie, jeśli pozwalamy psu na spanie w łóżku, to też musi znać parę zasad. Przede wszystkim zasadę: łóżko jest właściciela, a pies jest tam gościem. Krótko mówiąc, pies powinien umieć schodzić z łóżka na komendę. Opcjonalnie można go również nauczyć wchodzenia na łóżko jedynie na komendę, jednak wówczas trzeba się pilnować szczególnie w nocy, aby pies sam z siebie nie wpakował się w pościel. Jednak komenda „schodząca” z łóżka, a także nauczenie odpowiedniego jej egzekwowania, to według mnie podstawa.

Drugą bardzo istotną kwestią jest niezmienność zasad. Nie może być tak, że pies raz ma wstęp na łóżko ku naszej radości, a raz jest zganiany i karany za wejście na nie. Pies nie rozumie, dlaczego raz mu wolno coś robić, a raz nie, zwłaszcza gdy zależy to jedynie od naszego humoru. Aby pies nie był nerwowy, a mógł się rozluźnić w naszym towarzystwie i nie obawiać się naszych reakcji, wystarczy po prostu jasno stosować pewne zasady. Albo pies ma prawo wejść na łóżko zawsze (i oczywiście ma również obowiązek zejść z niego na komendę), albo pies nie ma dostępu do łóżka wcale.

To jedna z rzeczy, o których zwykle mało się mówi przy okazji „problemu łóżkowego”. Równocześnie to bardzo istotny element walki z lękiem separacyjnym i wszelkimi problemami z zostawaniem psa w domu pod nieobecność właściciela. Dla nas spanie z psem często jest źródłem radości czy zadowolenia – jednocześnie jednak wychodzimy rano do pracy czy na uczelnię i zostawiamy takiego wyprzytulanego psa samego. Często nie będzie to żaden problem. Jeśli jednak pojawią się problemy w stylu niszczenia, wycia i różnych zachowań kompulsywnych, które nie wynikają z problemów zdrowotnych czy zbyt małej ilości ruchu, trzeba zacząć coś zmieniać w naszych przyzwyczajeniach. Niezależnie od tego, jak miło śpi nam się z psem, powinniśmy go wyekspediować na jakiś czas z łóżka. W wielu przypadkach zdecydowanie pomaga to w problemach z lękiem separacyjnym, bo pies nie odczuwa aż tak dotkliwie naszej nieobecności. Pamiętajmy: pies nie wie, że my np. o 16 wrócimy z pracy. My mamy tego świadomość, jednak nasz czworonóg nie uświadamia sobie, że nieobecność jego pana nie jest stała, tylko czasowa. Warto wówczas odłożyć na bok swoje zachcianki i błagalny wzrok psa by zrobić coś, co faktycznie nam pomoże w poradzeniu sobie z problemem.

Historia Małego Białego z łóżkiem  jest długa i zmienna 😉 Gdy do nas przyjechał, w ogóle nie spał z nami w łóżku i unikał bezpośredniego kontaktu. Po paru dniach przekonał się do spania w naszych nogach. Następnie zaczęły się problemy z zostawaniem, które opisywałam w notce – wówczas piesek z łóżka wyleciał i spędzał noce jedynie w kennelu. Gdy problemy zniknęły, przyjęliśmy stały rytm korzystania z łóżka. Generalnie pies w dzień wchodzi na łóżko, gdy chce – my wówczas z niego nie korzystamy. Wieczorami czasami przychodzi do nas, aby wspólnie poleżeć przed telewizją – znaczy, my oglądamy, on śpi. Niezależnie od wszystkiego, na komendę schodzi z łóżka i idzie do siebie na miejsce. Gdy kładziemy się spać już ostatecznie, pies idzie do siebie i tam zasypia. W gorące dni nie przychodzi do nas wcale albo przychodzi, gdy słyszy budzik, aby polizać któreś z nas po łokciu (ZAWSZE po łokciu). W chłodniejsze dni przychodzi ok. 4 rano i w nogach czeka, aż zawołam go do siebie i podniosę kołdrę – zamienia się wówczas w podkołdernika, który po pewnym czasie wypełza z głową i łapami na moją poduszkę, bo mu gorąco. W ten sposób śpi do oporu, czyli do budzika albo dopóki któreś z nas nie wstanie. W obcych miejscach śpi zawsze w kennelu, niezależnie od tego, gdzie jesteśmy.